بازى شروع مى شود و اولین سؤالى که ذهن ما را به خودش جذب مى کند تاکتیک على دایى است. شاید این مهمترین کنکاشى باشد که در بدو شروع بازى در قبال تیم ملى انجام مى دهیم. تیم ملى چگونه بازى مى کند آیا تیم ملى همچون بازى با امارات بارها در ناحیه دفاعى رسوخ پذیر خواهد بود یا اینکه دامنه اشکالات به حداقل رسیده است وقت کشى در دستور کار بازیکنان سورى نیست. آنها بى محابا و اندکى احساسى رو به دروازه ایران قدم برمى دارند. آرایش تیمى دایى حکم به بازى ابراهیم صادقى داده است اما براى اینکه روزنه هاى دفاعى بسته بماند جواد نکونام در کار دفاعى نقش اصلى را به عهده مى گیرد. حضور کعبى و ستار زارع در جناحین همان باورى است که ما هم داریم؛ این دو در سیستم ? دفاعه بهترین گزینه محسوب مى شوند! ابراهیم صادقى براساس تفکرات دایى قدرى جلوتر رفته است. تیم ایران چیزى شبیه به سیستم ?-?-?-? را به اجرا مى گذارد اما در عمل عناصر هجومى در زمان حمله تعدادشان بیشتر و چشمگیرتر است. مسعود شجاعى کلید هجوم هاى تیم ملى است. کنار او فریدون بازى مى کند که با دامنه حرکات وسیعتر تا حدودى وظایف یک بازیکن آزاد را به اجرا مى گذارد. در گوش راست غلامرضا رضایى همچنان گزینه اول دایى است و محسن خلیلى در رأس قرار گرفته است. تغییر آنچنانى در تیم ایران دیده نمى شود. شاکله اصلى خط دفاع حفظ شده است اما هجوم هاى سورى ها بارها خط دفاع تیم ملى را آزار مى دهد.
عقیلى - رحمتى دو نقطه مخالف!
هادى عقیلى فرقى نکرده است. او در عین حال که سعى مى کند در کار هجومى شرکت کند اما اشکالات قابل رفع خودش را با خود دارد! رحمتى در عین حال اعتماد ما را از داشتن دروازه بانى مطمئن وسعت مى بخشد. بازى با پایش حرف ندارد اما برخلاف او عقیلى یک بار تا آستانه باز کردن دروازه ما پیش مى رود. چرا و لایه هاى دفاعى اشکالاتى دارد چرا سیدجلال و هادى عقیلى با هم هماهنگ نیستند و شاید این ناهماهنگى به دلیل شرح وظایف بازیکنان کنارى باشد آیا در برگشت ها نوعى سردرگمى مدافعان را احاطه مى کند نقش سوییپرها در زمان دفاع چگونه تعریف شده است خوش شانسى تنها چیزى است که پس از پایان نیمه نخست ذهن ما را پوشش مى دهد. رحمتى یک بار ناجى دروازه ما مى شود و تعلل خط دفاع که ناشى از استرس بازى در ورزشگاه عباسیون است دلهره را هر لحظه بیشتر مى کند اما وقتى سوت پایان نیمه نخست شنیده مى شود، این یعنى اینکه همه چیز به خیر و خوشى تمام شده است.
... یک جابه جایى ساده، این همه تغییر
نیمه اول تمام مى شود. شاید آغاز نیمه دوم همراه باشد با حملات پى در پى سورى ها اما دایى پاشنه آشیل را مى شناسد. باید در جناح چپ جایى که جنب و جوش بیشترى لازم است که تغییرى حاصل شود براى همین غلامرضا رضایى به گوش چپ مى رود تا در این منطقه انجام وظیفه کند. در نتیجه حرکات تیم ملى نظم بیشترى مى گیرد، مسعود شجاعى آزادتر مى شود و جواد نکونام با آزادى عمل بیشترى بازیسازى مى کند، دایى تاکتیک و به نوعى فوتبال تازه اى را از بازیکنانش مى خواهد. حملات پى در پى، پاس هاى تک ضرب در واقع شرح وظایفى را که دایى از شاگردانش خواسته بود را به شکل عینى مقابل ما قرار مى دهد...
(team working) به نقطه اوج مى رسد و حربه براى رسیدن به دروازه سوریه همان مى شود که دیدیم.
دایى در خط حمله!
نگاه ناامیدانه به خط حمله تیم ملى به پایان مى رسد. این خبر خوب را البته غلامرضا رضایى به گوش ما مى رساند اما پس از آن که دایى بالاجبار تغییراتى را هم در جهت حفظ گل انجام مى دهد به شکل غیر ارادى و شاید هم ارادى قدرت خط حمله تیم ملى بیشتر مى شود. پاس هاى مجتبى جبارى تک ضرب و رو به جلو است ورود آندرانیک تیموریان هم قوام خط حمله را هرچند در ثانیه هاى پایانى افزایش مى دهد؛ یک حرکت انسجام یافته دیگر در واپسین ثانیه ها آب سردى است به پیکر سورى ها، حرکت از راست، پاس به مجتبى جبارى و صاحب توپ شدن خلیلى دومین گل را براى تیم ایران به همراه دارد. انگار دایى در خط حمله تیم ملى است یک بار رضایى از روزنه استفاده کرد و یک بار هم خلیلى که راهى جز گلزنى نداشت. آیا دایى به تیم ملى برگشته است کمى باورکردنش سخت است اما باید باور کرد. تیم ملى با مهاجمانش رو به پیشرفت گذاشته است و گلزنى کمترین کارى است که از دست مهاجمان تیم ملى برمى آید. حالا تیم ملى گل مى زند آن هم توسط مهاجمانش تا در آستانه پایان مرحله پیش مقدماتى جام جهانى ناکامى از خط حمله تیم ملى رخت ببندد. آیا این یک توفیق اجبارى است یا دوباره و شاید صد بار دیگر تکرار خواهد شد